تقدیم به مردم صبور رودبار (خردادماه 1369)
زیتون سرخ
ای سبز بی شکیب
وقتی زمین شکافت
و آسمان فرو ریخت
من ریشه های سفید تو را دیدم
کز جاری خون آب میخورد
در کوچه پس کوچه های شهر غریب تو
عابری است
که کوله بار هزار خاطره را
بر دوش میکشد
و به وسعت یک تاریخ
قدم میزند
می دانم برگهای قشنگ تو
با یاد این خاطره
همیشه میلرزند
بر ساقه های ستبر تو
زخمی است
نه
گویا منبتی است
که دستهای هزار نقاش را به
عاریت گرفته است
امروز زلال محبت به آبی چشمان تو
می ریزد
تو بر قله رفیع زمان ایستاده ای
و نام تو
از کتاب خاطره ها گم نمیشود
تاریخ
این داور بزرگ
تا قرن های دور
نام ترا تکرار میکند
آن واقعه هیمنه کوه را شکست
اما غرور ترا هرگز
روزی نه هر جه زود
کودکی که جای پدر را
گرفته است
شاخه شکسته تو را پیوند میزند
زیتون سرخ
سرسبز باش و استوار
